Επεισόδιο που συνέβη σε Δημοτικό Σχολείο: Δασκάλα, ολίγον..."φευγάτη" σε όλα της, τριγυρνά στο κτίριο, μην έχοντας ξεκάθαρη αποστολή.
Έχει αποχαιρετήσει την τάξη εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, με λεπτές ενέργειες του διευθυντή, ευτυχώς για τα παιδιά φυσικά.
Μπορεί δε να πάρει και σύνταξη, αλλά θεωρεί πως δε πρέπει να στερήσει από το εκπαιδευτικό σύστημα την παρουσία της, τουλάχιστον ακόμα.
Γύρω στις 10.30 το πρωί, αφού έχει πιεί κάνα δυο καφέδες, ρωτάει το διευθυντή:
- Μπορώ να φύγω, γιατί μόνο τέτοια ώρα σήμερα ευκαιρούν να με πάνε σπίτι;
- Ξέρεις πόσα λεφτά παίρνεις; της απαντά ο Διευθυντής, συνηθισμένος σε τέτοιες ερωτήσεις.
Η εν λόγω γουρλώνει τα μάτια και απαντά με φυσικότητα έως και έκπληξη:
- 1380 ευρώ!
- Λοιπόν φύγε και να μην ξαναγίνει...
Η φίλτατη συνάδελφος είχε την τύχη να την προλάβει το "ενιαίο" μισθολόγιο στους "παλιούς", στους οποίους δεν άγγιξε τρίχα σχεδόν. Τριγυρνάει στο σχολείο σαν την άδικη κατάρα εδώ και χρόνια, μια και κανείς δεν πρόκειται να της εμπιστευθεί τάξη. Και δεν είναι η μόνη στο σύστημα που απολαμβάνει το απυρόβλητο.
Το κακό είναι πως το ποσό του μισθού της το ξεστόμισε μπροστά σε συνάδελφο τάξης, με αρκετά παραπάνω προσόντα, τον οποίο το μισθολόγιο τον έχει ξεχάσει εδώ και μερικά χρόνια στην ίδια βαθμίδα, με αποτέλεσμα να αμοίβεται με 400 ευρώ λιγότερα.
Αφού αποχώρησε η περί ης ο λόγος, ο συνάδελφος που τύγχανε να βρίσκεται μπροστά στη στιχομυθία, αναφώνησε: "Αξιολόγηση, ΤΩΡΑ!". Ποιος τον αδικεί;
