Η ιστορία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών (και του εκπαιδευτικού έργου συνολικά) είναι παλιά, όσο και οι λάσπες. Πέρασε δε από χίλια κύματα: σωρεία υπουργών, ποικίλες αντιδράσεις συνδικαλιστών και φορέων, με αποτέλεσμα να μένει καμμένο χαρτί στα χέρια του συστήματος.
Στις χαλεπές μέρες που ζούμε λοιπόν, ήλθε το προσχέδιο του προεδρικού διατάγματος για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για να εφαρμοστεί: οι επίσημες αντιδράσεις, ίδιες: κανείς δεν την αρνείται επίσημα, αλλά παράλληλα επιθυμεί να αποσυνδεθεί από την "εξέλιξη" του υπαλλήλου. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Δηλαδή, πιο απλά, όταν ένας εκπαιδευτικός κριθεί ακατάλληλος ή ελλιπής, να παραπέμπεται σε επιμόρφωση και άλλες "μέθοδες" προκειμένου να επιστρέψει δριμύτερος στο έργο του.
Ας προχωρήσουμε όμως ένα βήμα παραπάνω στο όλο θέμα, έξω όμως από τα εσκαμμένα των συνδικαλιστικών οργανώσεων: υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που ζητούν την αξιολόγηση και ας είναι μάλιστα συνδεδεμένη με ό,τι θέλει: με την βαθμολογική, μισθολογική εξέλιξη, με το Θεό τον ίδιο. Γιατί απλά κάνουν τη δουλειά τους καλά και είναι σίγουροι γι' αυτό. Προσπαθούν επιπλέον να γίνονται καλύτεροι, χωρίς έξωθεν κίνητρα. Πόσο μάλλον, το δικαιότερο θα ήταν, η αξιολόγηση του έργου τους να τους αποφέρει επιπλέον αμοιβή. Αλλά όχι, στο ελληνικό δημόσιο τέτοιες πρακτικές απέχουν παρασάγκας από τέτοιες λογικές. Ίσως όχι άδικα άν λάβει κανείς υπόψιν του τον εξευτελισμό του συστήματος από τα κομματόσκυλα τόσα χρόνια.
Το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών φυσικά δε στερείται αδυναμιών. Έχει και είναι μάλιστα τεράστιες. Ένα απλό παράδειγμα είναι πως καλούνται οι σχολικοί σύμβουλοι να "κρίνουν" τους εκπαιδευτικούς της περιφέρειάς τους (συνήθως αριθμούν από 500 και πάνω) μέσα σε δύο χρόνια. Ούτε ο Flash δε θα μπορούσε ακόμα και άν επισκεπτόταν τάξη - τάξη τα σχολεία κάθε εργάσιμη, προκειμένου να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Επίσης, δε προβλέπεται (όπως θα ήταν λογικό) αξιόλογος τρόπος αξιολόγησης από κάτω προς τα πάνω (δηλ οι υφιστάμενοι να μπορούν να αξιολογήσουν τους προϊσταμένους τους). Ούτε ρόλος για τη σχολική κοινότητα υπάρχει: π.χ συνάδελφοι, γονείς (ναί, γονείς).
Είναι όμως μία αρχή το όλο εγχείρημα, το οποίο φυσικά εξαναγκαστήκαμε ως κράτος (και για άλλους λόγους, όχι για το συμφέρον των μαθητών) να εφαρμόσουμε. Ας το δούμε (όσοι δε φοβούνται και τη σκιά τους) σα μια ευκαιρία να αποδείξουμε ποιοί είμαστε και τί κάνουμε. Άμα δε στερηθούμε και μερικούς τουρίστες/χομπίστες εκπαιδευτικούς (που υπάρχουν σε κάθε δουλειά - αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά), δε χάλασε κι ο κόσμος...
Στις χαλεπές μέρες που ζούμε λοιπόν, ήλθε το προσχέδιο του προεδρικού διατάγματος για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για να εφαρμοστεί: οι επίσημες αντιδράσεις, ίδιες: κανείς δεν την αρνείται επίσημα, αλλά παράλληλα επιθυμεί να αποσυνδεθεί από την "εξέλιξη" του υπαλλήλου. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Δηλαδή, πιο απλά, όταν ένας εκπαιδευτικός κριθεί ακατάλληλος ή ελλιπής, να παραπέμπεται σε επιμόρφωση και άλλες "μέθοδες" προκειμένου να επιστρέψει δριμύτερος στο έργο του.
Ας προχωρήσουμε όμως ένα βήμα παραπάνω στο όλο θέμα, έξω όμως από τα εσκαμμένα των συνδικαλιστικών οργανώσεων: υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που ζητούν την αξιολόγηση και ας είναι μάλιστα συνδεδεμένη με ό,τι θέλει: με την βαθμολογική, μισθολογική εξέλιξη, με το Θεό τον ίδιο. Γιατί απλά κάνουν τη δουλειά τους καλά και είναι σίγουροι γι' αυτό. Προσπαθούν επιπλέον να γίνονται καλύτεροι, χωρίς έξωθεν κίνητρα. Πόσο μάλλον, το δικαιότερο θα ήταν, η αξιολόγηση του έργου τους να τους αποφέρει επιπλέον αμοιβή. Αλλά όχι, στο ελληνικό δημόσιο τέτοιες πρακτικές απέχουν παρασάγκας από τέτοιες λογικές. Ίσως όχι άδικα άν λάβει κανείς υπόψιν του τον εξευτελισμό του συστήματος από τα κομματόσκυλα τόσα χρόνια.
Το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών φυσικά δε στερείται αδυναμιών. Έχει και είναι μάλιστα τεράστιες. Ένα απλό παράδειγμα είναι πως καλούνται οι σχολικοί σύμβουλοι να "κρίνουν" τους εκπαιδευτικούς της περιφέρειάς τους (συνήθως αριθμούν από 500 και πάνω) μέσα σε δύο χρόνια. Ούτε ο Flash δε θα μπορούσε ακόμα και άν επισκεπτόταν τάξη - τάξη τα σχολεία κάθε εργάσιμη, προκειμένου να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Επίσης, δε προβλέπεται (όπως θα ήταν λογικό) αξιόλογος τρόπος αξιολόγησης από κάτω προς τα πάνω (δηλ οι υφιστάμενοι να μπορούν να αξιολογήσουν τους προϊσταμένους τους). Ούτε ρόλος για τη σχολική κοινότητα υπάρχει: π.χ συνάδελφοι, γονείς (ναί, γονείς).
Είναι όμως μία αρχή το όλο εγχείρημα, το οποίο φυσικά εξαναγκαστήκαμε ως κράτος (και για άλλους λόγους, όχι για το συμφέρον των μαθητών) να εφαρμόσουμε. Ας το δούμε (όσοι δε φοβούνται και τη σκιά τους) σα μια ευκαιρία να αποδείξουμε ποιοί είμαστε και τί κάνουμε. Άμα δε στερηθούμε και μερικούς τουρίστες/χομπίστες εκπαιδευτικούς (που υπάρχουν σε κάθε δουλειά - αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά), δε χάλασε κι ο κόσμος...
