Δεν είναι άλλοι από τους γύρω στα 55: κάθε κομματικής απόχρωσης, κάποτε αριστεροί κυρίως, σήμερα κάποιοι ακόμα αριστεροί, όλοι όμως με τσέπη πέρα για πέρα "δεξιά".
Είτε ήταν είτε δεν ήταν μέσα στο πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, η γενιά τους χαρακτηρίστηκε από τα ίδια "ιδανικά": ξεκίνησαν με αγαθές προθέσεις, όταν όμως ήρθαν στα πολιτικά και μη πράγματα καταλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, κατόρθωσαν να αποτελειώσουν κάθε ιδέα για την οποία "πολέμησαν".
Είναι αυτοί άλλωστε, που έκαναν "in" την αριστερίζουσα ή κεντρώα ιδεολογία και μετά την "αλλαγή" μάλιστα το 1981 έδειξαν τα δόντια τους σε κάθε "γραφικό" που αμφισβητούσε την κυριαρχούσα ιδεολογία (τους).
Έτσι το "ψωμί" έγινε παντεσπάνι γιατί οι περισσότεροι είτε έφαγαν με χρυσά κουτάλια εντός και εκτός του κρατικού μηχανισμού, το "παιδεία" έγινε παραπαιδεία με την άνθιση των φροντιστηρίων τη δεκαετία του '80 και τις "πύρινες" εγκυκλίους του υπουργείου άνευ ουσίας, με το δε Ελληνικό πανεπιστήμιο άντρο της βλακωειδέστατης τσιφλικογενούς νοοτροπίας του κάθε καθηγητή κολλητού του συστήματος και του κάθε κομματολάγνου φοιτητή.
Το δε "ελευθερία" αναπόφευκτα έγινε ασυδοσία: η αποθέωση του μετρίου, η άγονη λαγνεία των περασμένων αγώνων και παραμυθιών, έφεραν τη γενιά των αποτυχημένων στην εξουσία και γενικότερα στους τομείς της κοινωνίας που αποφάσιζαν για τις τύχες των υπολοίπων με τα αποτελέσματα προφανή.
Ευτυχώς ήρθε η ώρα να παίρνουν σύνταξη σιγά - σιγά, μια και έχουν κατοχυρώσει και το δικαίωμα. Έστω και στις πλάτες των παιδιών τους...
