Σκέτο. Όχι το τσιγάρο: μάλλον σβήνουν οι ελπίδες να γίνει κάτι σωστό σε αυτή τη χώρα. Χωρίς "παραθυράκια", κρυφές ελπίδες, διαχωριστικά και λοιπά τεχνάσματα που εξαλείφουν το πολιτικό κόστος, το οποίο ακόμα και σε αυτές τις αποφάσεις έβαλε το γλιτσιασμένο του χεράκι.
Το θέμα σε αυτή τη χώρα δεν είναι η απαγόρευση (περίπου) του καπνίσματος. Το περίπου σε αυτόν τον τόπο είναι. Είναι δηλαδή οτι πραγματικά, σε ακόμα μία περίπτωση η πολιτική βούληση να γίνει κάτι σωστό απουσιάζει. Ακόμα και σε φανατικά καπνομανείς χώρες, όπως η Γαλλία, το μέτρο είναι αποκλειστικό και καθολικό. Ωστόσο, για τους δικούς μας πολιτικούς και πολίτες, όπου τα μέτρα στήριξης και οι μηχανισμοί ελέγχου είναι τουλάχιστον ελλειπείς, ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους φαίνεται στα μάτια (του γράφοντα καπνιστή μάλιστα) σαν ελβετικό τυρί. Γεμάτο τρύπες δίκην φουγάρων.
Στην Ελλάδα όμως (πόσο μάλλον στη θεσσαλονίκη των 145 κατοίκων ανά κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος), το κόστος είναι πολύ βαρύ...
