Η (καταστροφική) γενιά του Πολυτεχνείου.

  Δεν είναι άλλοι από τους γύρω στα 55: κάθε κομματικής απόχρωσης, κάποτε αριστεροί κυρίως, σήμερα κάποιοι ακόμα αριστεροί, όλοι όμως με τσέπη πέρα για πέρα "δεξιά".

    Είτε ήταν είτε δεν ήταν μέσα στο πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, η γενιά τους χαρακτηρίστηκε από τα ίδια "ιδανικά": ξεκίνησαν με αγαθές προθέσεις, όταν όμως ήρθαν στα πολιτικά και μη πράγματα καταλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, κατόρθωσαν να αποτελειώσουν κάθε ιδέα για την οποία "πολέμησαν".

   Είναι αυτοί άλλωστε, που έκαναν "in" την αριστερίζουσα ή κεντρώα ιδεολογία και μετά την "αλλαγή" μάλιστα το 1981 έδειξαν τα δόντια τους σε κάθε "γραφικό" που αμφισβητούσε την κυριαρχούσα ιδεολογία (τους).

    Έτσι το "ψωμί" έγινε παντεσπάνι γιατί οι περισσότεροι είτε έφαγαν με χρυσά κουτάλια εντός και εκτός του κρατικού μηχανισμού, το "παιδεία" έγινε παραπαιδεία με την άνθιση των φροντιστηρίων τη δεκαετία του '80 και τις "πύρινες" εγκυκλίους του υπουργείου άνευ ουσίας, με το δε Ελληνικό πανεπιστήμιο άντρο της βλακωειδέστατης τσιφλικογενούς νοοτροπίας του κάθε καθηγητή κολλητού του συστήματος και του κάθε κομματολάγνου φοιτητή.

     Το δε "ελευθερία" αναπόφευκτα έγινε ασυδοσία: η αποθέωση του μετρίου, η άγονη λαγνεία των περασμένων αγώνων και παραμυθιών, έφεραν τη γενιά των αποτυχημένων στην εξουσία και γενικότερα στους τομείς της κοινωνίας που αποφάσιζαν για τις τύχες των υπολοίπων με τα αποτελέσματα προφανή.

     Ευτυχώς ήρθε η ώρα να παίρνουν σύνταξη σιγά - σιγά, μια και έχουν κατοχυρώσει και το δικαίωμα. Έστω και στις πλάτες των παιδιών τους...

Σχολική "γκρίνια" με επιχειρήματα.

«Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός όταν θεωρεί φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του» (J.F.Kennedy)

Το «σύνθημα» το έδωσε η Διδασκαλική Ομοσπονία Ελλάδας: στους συνδικαλιστές, εν προκειμένω στους «δασκαλοπατέρες», αν και έχουν  λερωμένη τη φωλιά τους σε πολλά θέματα, εδώ δεν μπορεί κανείς παρά να τους αναγνωρίσει το δίκαιο: κήρυξαν απεργία την επόμενη κιόλας μέρα του ανοίγματος των σχολείων, με κύριο αίτημα/ διαμαρτυρία την οικονομική εξαθλίωση των εκπαιδευτικών.

            Εδώ βέβαια δε μιλάμε για τους εκπαιδευτικούς που έχουν αρκετά χρόνια στην πλάτη τους  και λίγο – πολύ βρίσκονται κοντά στο σπίτι τους, αλλά για τους νεοδιόριστους σε εξωτικά/τροπικά  μέρη (και μη), που καλούνται να «βγάλουν» τη χρονιά με το αστρονομικό ποσό των 570 € το μήνα.  Επιπλέον δε, να παρέχουν στα παιδιά και υψηλού επιπέδου (όπως τους φουσκώνουν τα μυαλά οι απανταχού σχολικοί σύμβουλοι) μόρφωση…

            Συμπληρωματικά στην άποψη που κυριαρχεί στην κοινωνία, ότι δηλαδή ο εκπαιδευτικός κάνει λειτούργημα, πρέπει να επισημανθεί πως το επάγγελμα του δασκάλου είναι και βιοποριστικό.  Όταν λοιπόν ένας επιστήμονας όπως ο εκπαιδευτικός παίρνει λιγότερα και από ανειδίκευτο εργάτη, τα πράγματα δεν μπορούν να είναι ανθηρά. Ιδίως όταν βλέπουμε αναλόγου (ή και κατώτερης) μόρφωσης ημίθεους του δημοσίου (βλ. Δ.Ε.Κ.Ο/ Υπουργείο Οικονομικών)  να αμοίβονται πολλαπλάσια, ακόμα και μετά τις περικοπές…

            Κάτι τέτοια εξοργίζουν τη πλειοψηφία του εκπαιδευτικού (και όχι μόνο) κόσμου. Αν προσθέσει κανείς και το γεγονός πως οι σχολικές επιτροπές δεν έχουν λάβει τη (μειωμένη κατά 33%) δεύτερη δόση για τα λειτουργικά τους έξοδα, αλλά και την εξίσωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, τότε η πρόβλεψη της εικόνας της χρονιάς που έρχεται ζωγραφίζεται με νυχτερίδες και όχι με πεταλούδες (όπως θα έπρεπε). Ήδη υπάρχουν αναφορές για σχολεία που χρωστάνε τα…μαλλιοκέφαλά τους σε λογαριασμούς χωρίς μάλιστα να προβούν σε καμιά πολυτελή αγορά όπως…μαρκαδόρους/εκτυπωτές για να μην πούμε…προτζέκτορες. Αυτά άλλωστε καλούνται για άλλη μια φορά να τα καλύψουν οι γονείς δίνοντας από το υστέρημά τους, έχοντας πέρα για πέρα δίκιο που καταδικάζουν τις απεργίες των δασκάλων, μια και αναγκάζονται πολλάκις να κάνουν… μαγικά για να απασχολήσουν τα παιδιά τους.

            Τα πράγματα έρχονται επίσης να επιδεινωθούν από τις αθρόες αποχωρήσεις των μαθητών από την ιδιωτική εκπαίδευση. Ορισμένα τμήματα σχολείων κοντεύουν να… σκάσουν (το όριο των 25 μαθητών πάει περίπατο) από μαθητές, καθώς οι γονείς δεν μπορούν (εύλογα) να ανταπεξέλθουν στα (ληστρικά ορισμένες φορές) δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων.

            Τέλος, έχουμε και το θέμα των φετινών προσλήψεων. Οι εν λόγω τυχεροί που θα λάβουν τον υπέρογκο μισθό του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού θα είναι 200, με τις παραιτήσεις μόνο για φέτος να φτάνουν σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση τις 5000. Όσο για αναπληρωτές και ωρομίσθιους, ούτε τους μισούς.  Εδώ οι υπεύθυνοι μπέρδεψαν τα πράγματα και νομίζουν πως οι εκπαιδευτικοί πλεονάζουν σαν τους αστυνομικούς που κάθονται στα γραφεία ή προστατεύουν διάφορους ημετέρους. Σε σχολεία όμως που χρήζουν εκπαιδευτικών, θα έχουμε ελλείψεις οι οποίες θα καλυφθούν (;)  πάλι με διάφορες αλχημείες.

            Τουλάχιστον φέτος, τα βιβλία θα είναι στις θέσεις τους, λένε…       

Πρόπερσι κάηκε, φέτος μύρισε (πολύ).

     Κάποιοι από μας, τα λέγαμε.(http://panagiotio.blogspot.gr/2007/12/blog-post_27.html) Εντός και εκτός του  κρατιδίου των Αθηνών.  Πολύ πριν από την ανάθεση των αγώνων στην Ελλάδα, αλλά και μετά. Λέγαμε πως η χώρα μας είναι πολύ μικρή για να διοργανώσει τέτοια γεγονότα. Μικρή όχι όσον αφορά στο μέγεθος, αλλά στη νοοτροπία, στο σχεδιασμό και πόσο μάλλον, στις κοστολογήσεις.

     Επιπλέον στεκόμασταν σε άλλα θέματα όπως το ότι δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει εθνικές οδούς όπως τα...Τέμπη και ράντσα στα νοσοκομεία και παράλληλα να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες.

    Τότε, πριν τους Αγώνες, ακούσαμε από τους υπόλοιπους θιασώτες της ιδέας πως ήμαστε καχύποπτοι, ζηλόφθονες και μεμψίμοιροι. Ζηλεύαμε τα έργα που θα γίνονταν στην Αθήνα και πως τα οφέλη από τους αγώνες θα ήταν πολλαπλά. Η Ελλάς άλλωστε μπορεί να καταφέρει τα πάντα και ας την "πολεμάνε" όλοι οι υπόλοιποι. Η βλακώδης έπαρση άλλωστε που μας χαρακτηρίζει σαν  λαό, ακόμα επιπλέει: πολλοί χλεύασαν την τελετή έναρξης του Λονδίνου, ξεχνώντας το γυφτοπάζαρο που παρουσιάσαμε εμείς στην τελετή λήξης... 

    Το πανηγυράκι λοιπόν τελείωσε και βγήκε ο λογαριασμός: ο προϋπολογισμός ξεπεράστηκε κατά (4) τέσσερις φορές, αφήνοντας μάλιστα αρκετά χρόνια μετά τα κουφάρια των ολυμπιακών έργων να σαπίζουν στην Αθήνα αχρησιμοποίητα. Αυτοί που ήταν να πάρουν τα έργα τα πήραν, οι ημέτεροι έφαγαν καλά και ο λογαριασμός πήγε στα ομόλογα που πληρώνουμε εμείς 10 χρόνια μετά. (καμιά 25αριά δις €).

    Σε πείσμα της πλειοψηφίας των Ελλήνων που χρήζουν φρεσκάρισμα μνήμης κάθε 5ετία τουλάχιστον, κάποιες εφημερίδες και κάποιοι νοματαίοι  επιτέλους είπαν να ξανασυζητήσουν το θέμα της υπερκοστολόγησης των αγώνων και της "αξιοποίησης" των έργων. Μάλιστα ζητήθηκε και εξεταστική επιτροπή της Βουλής (τώρα σωθήκαμε). 

    Ας μας γίνει τουλάχιστον (και αυτό) μάθημα, πληρωμένο μάλιστα με μπόλικα ευρώ.

Η εκλογή της συμφοράς - part II

    Οι Έλληνες πολίτες αποφάσισαν στις 6 Μαϊου, αλλά φυσικά, οι πολιτικοί ήταν αδύνατο να συνεργαστούν - για ακόμα μια φορά - με γνώμονα το καλό της χώρας.

    Παρακολουθήσαμε λοιπόν ένα τρελό γαϊτανάκι απύθμενης βλακείας εκ μέρους όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι κρυπτόμενοι πίσω από φτιαχτά διλήμματα και αγκυλώσεις, αποφάσισαν να οδηγήσουν για ακόμα μια φορά την ψαροκώσταινα σε εκλογές, μια και η χώρα έχει άπλετο χρόνο για όλα αυτά.

    Από την άλλη και οι Έλληνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Φυσικά και το ρητό πως  "ο λαός είναι σοφός" δεν ισχύει στην περίπτωσή τους. Οι πολίτες ψήφισαν - πάλι - οικογενειοκρατικά,ψήφισαν παιδαρέλια που βγήκαν από το πανεπιστήμιο και έγιναν αρχηγοί κομμάτων,ψήφισαν  ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, ψήφισαν σφουγγοκωλάριους και παλαιούς αφισοκολλητές που εξαργύρωσαν την εκλογικές εκπλήξεις και τελικά, ανθρώπους που είτε ενδιαφέρονταν μόνο για την καρέκλα, είτε άλλους που φοβήθηκαν την καρέκλα...

    Δικαιολογίες πλέον δεν χωράνε για την επόμενη εκλογή: βλέποντας την ανοησία που κυριαρχεί στον πολιτικό κόσμο, είναι ώρα - επιτέλους - να κυριαρχήσει η λογική στο πολιτικό σύστημα. Γιατί εφόσον υπάρξουν οι ίδιες και χειρότερες καταστάσεις μετά τις 17 Ιουνίου, το Γουδί δε θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα πάθουν οι εθνοσωτήρες. Με μυαλό λοιπόν. Όσο περισσότερες φωνές μέσα στο κοινοβούλιο, τόσο το καλύτερο. Φωνές όμως, που θα αρθρώσουν λόγο πραγματικό για την επόμενη μέρα. Όχι άλλους αφορισμούς και πειράματα. 

Η εκλογή της συμφοράς.

     Ας ψηλαφίσουμε λίγο απ' έξω απ' έξω την κατάσταση: είναι - λένε - οι κρισιμότερες εκλογές από την μεταπολίτευση. 
     Ενδιαφέρον σκεπτικό αν λάβει κανείς υπόψη πως πραγματικά, σε όλες τις προηγούμενες, οι πολίτες ψήφιζαν (ή όχι οι εξυπνότεροι) με βαθύτατα πολιτικά κριτήρια: ποιος δε θυμάται άραγε τις ρήσεις διαφόρων πληβείων για τους λόγους που ψήφιζε π.χ Ανδρέα: "έχει γκόμενα, χορεύει ωραία και είναι μάγκας"... ή την εποχή που οι αφισοκολλητές ξεκινούσαν την ταπεινή τους καριέρα στην πολιτική για να καταλήξουν κομματάρχες, εργατοπατέρες και δελφίνοι με παχυλούς λογαριασμούς.
        Κι όμως, υπάρχει ακόμα κόσμος που θα ψηφίσει τα δύο "μεγάλα" κόμματα. Κόσμος που θα ψηφίσει ιδίως το ΠΑΣΟΚ, ίσως το μοναδικό κόμμα της μεταπολίτευσης που - ακόμα και στο βούρκο της συγκάλυψης της ελληνικής πολιτικής σκηνής - είδε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια δύο από τα κορυφαία του στελέχη να περνούν την πόρτα των φυλακών (Κουτσόγιωργας και τώρα Άκης). Υπάρχουν πολίτες, που εναποθέτουν ακόμα ελπίδες στον πράσινο ήλιο για τη σωτηρία της χώρας. Ίσως το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει το ΠΑΣΟΚ στη φαιδρή μας δημοκρατία, είναι να αναγκάσει τον Άκη να ανοίξει επιτέλους το στόμα του και να βγάλει τα άπλυτα όλων στη φόρα. Αλήθεια, που είναι ο Λαλιώτης;
       Υπάρχουν ακόμα και αυτοί που κόπτονται για τη δημοκρατία που κινδυνεύει από τη  Χρυσή Αυγή...Τρομάζουν στην ιδέα της εισόδου της στη βουλή, δημοκράτες όντες, ενώ παράλληλα έχουν στο απυρόβλητο την αριστερή πλευρά του νομίσματος: ένα κόμμα όπως το Κ.Κ.Ε, που έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως αν κέρδιζε τις εκλογές, αυτές δε θα γίνονταν ξανά (τουλάχιστον με τον τρόπο που ξέρουμε), ενώ συνεχίζει στα συνέδριά  του να εξυμνεί τη διακυβέρνηση του Στάλιν (κατ' αντιστοιχία με τον Χίτλερ της Χρυσής Αυγής).

     Τέλος, υπάρχουν και οι υπόλοιποι που χάθηκαν ανάμεσα στα ψιλοπρογράμματα των νεότευκτων κομμάτων που ξεπήδησαν από την κρίση και τις διαφωνίες με τα παλιά "μαντριά". Όχι άδικα, η πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών θα ψηφίσει ένα από αυτά. Χωρίς όμως απαραίτητα να έχει διαβάσει απολύτως τίποτα στα προγράμματά τους. Είναι πλέον τόσα πολλά και συγκεχυμένα, που όλο και κάποιος φίλος ή ξάδερφος θα έχει βάλει υποψηφιότητα για να τον στηρίξουν. Γιατί ο Έλλην πολίτης είναι αθεράπευτα τσούγκος: μόλις η "κάνουλα" αρχίσει να τρέχει πάλι, θα τα έχει ξεχάσει όλα και θα δούμε τα ίδια και τα ίδια. 

     Άλλωστε και τα ίδια τα κόμματα (ακόμα και τα νεότευκτα) δεν άλλαξαν τελικά: ο Καμμένος πάει να πάρει την ευλογία του Αγίου Θεσσαλονίκης για να γλύψει την εκκλησία, από τα μπαλκόνια ακούμε από τους περισσότερους τις ίδιες φανφάρες της εποχής του Γέρου της Δημοκρατίας και τελικά, έστω και ένα debate του στιλ της Γαλλίας όπου καθίσαν στο ίδιο τραπέζι και συζήτησαν οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι πολιτισμένα, δεν μπόρεσαν οι (έστω δύο) μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις να κάνουν. Τελικά, μπορεί η πολιτική σκηνή να αλλάξει βασιζόμενη σε κόμματα στα οποία ηγούνται παλιά κομματικά στελέχη που μετανόησαν ή  φωτίστηκαν ξαφνικά;

      Ας είναι τελικά οι τελευταίες εκλογές της συμφοράς για τον τόπο, μια και τα ολίγα ψήγματα πραγματικής πολιτικής  προόδου που εμφανίζονται μπορεί  και παίξουν το  ρόλο τους προς μια πραγματική αλλαγή: την άλλη φορά όμως!

Οι μπούφοι ξαναχτυπούν!

    Μερικές φορές, όσο και να προσπαθήσει κανείς ν' αντιδράσει στις βλακείες των πολιτικών, έρχονται στιγμές που σκάει.

    Ίσως βέβαια να φαίνεται έλασσον θέμα το κίνημα της πατάτας σε σχέση με τα άλλα αλγεινά που τραβάει η χώρα από τους εθνοπατέρες και τους υπόλοιπους αχρήστους σφουγγοκωλάριους που έχουν στα χέρια τους τις τύχες μας, αλλά εδώ μιλάμε για την "ελπίδα" του 10% και πλέον των ψηφοφόρων που θα εμπιστευτούν - ποιόν άλλον;- παρά τους κομμουνιστές.

   Ενώ οι φίλοι μας οι ουτοπιστές προσπαθούν να πείσουν τους αδαέστερους των πολιτών πως δεν αποτελούν κομμάτι του συστήματος, τελικά αυτό που κάνουν είναι να το σιγουρεύουν με τις βλακώδεις δηλώσεις τους: έτσι, έσπευσαν να θάψουν μια πετυχημένη πρωτοβουλία των πολιτών, οι οποίοι τόλμησαν να κινηθούν εκτός της σκέπης του κόμματος.

   Ανακάλυψαν λοιπόν συμφέροντα πίσω από την πώληση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες και  με λίγα λόγια μάλλον φαντάζονται την οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας σε γκουλάγκ. 

   Σχετικά: http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17831%3Ato-kinima-tis-patatas-kai-oi-asynartisies-toy-maki-maili-binteo&catid=68%3Apeople&Itemid=48

Ελευθεροαλτερολογίες.

     Παλιότερα, ήταν ο Ελεύθερος Τύπος. Πριν δηλαδή την έλευση της κρίσης για τα καλά. Τότε, όλοι είχαν συγκλονιστεί με το "δράμα των εργαζομένων" και για το τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι και οι έρμοι οι Α.Ρ.Δ.

     Τους τελευταίους μήνες, έχουμε την υπόθεση του Άλτερ και φυσικά της Ελευθεροτυπίας. Ιδίως όσον αφορά την εφημερίδα, εργαζόμενοι και μη δεν παύουν να διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάσταση που περιήλθε η ιστορική αυτή εφημερίδα, ρίχνοντας σε απόγνωση τους 900 εργαζομένους της, μια και τους οφείλονται 5 ολόκληροι μισθοί! Επισημαίνουν δε το πλήγμα για τη... δημοκρατία που επισύρει αυτή η κατάσταση.

    Ο φαρισαϊσμός και η συντεχνιακή αντιμετώπιση των Μ.Μ.Ε για ακόμα μια φορά χτυπά αλύπητα οποιονδήποτε πολίτη μπορεί να σκεφτεί λογικά. Προσπαθούν δηλαδή να πείσουν τον κόσμο πως η Ελευθεροτυπία και κάθε "Ελευθεροτυπία" και οι εργαζόμενοί της είναι βασιλικότεροι του βασιλέως σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους. Η βιομηχανία της ενημέρωσης (και της διαπλοκής) είναι σημαντικότερη από τις εταιρίες και τα μαγαζιά που κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Στα τελευταία όμως γίνονται ανώνυμες αναφορές. Ενώ μπορεί να τους οφείλονται έτη μισθών ή απλά να έχασαν τα δεδουλευμένα τους.  Για κάποιο όμως Μ.Μ.Ε που μπορεί να κλείσει ή να πνέει τα λοίσθια, πρέπει να μας ζαλίσουν τον έρωτα: λες και μια εφημερίδα λιγότερη από τις αναρίθμητες αναλογικά για τη χώρα που υπάρχουν  (έστω και με την "τρομερή" ιστορία της συγκεκριμένης) θα κάνει την ουρά του γαϊδάρου να στάξει. 

Κι όμως, στον μέσο πολίτη είναι παγερά αδιάφορο το αν έκλεισε η ελευθεροτυπία και κάθε άλλο μέσο. Ειδικά τώρα, τον ενδιαφέρει η επιβίωσή του. Θα πρέπει οι δύσμοιροι οι Α.Ρ.Δ να καταλάβουν πως δε διαφέρουν από τους υπολοίπους. Ίσως μάλιστα αποτέλεσαν και κομμάτι του προβλήματος που μας οδήγησε στην κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα.

Καλή χρονιά!

Υ.Γ: Για όσους δεν γνωρίζουν: Α.Ρ.Δ = Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι.